خداروشکر

تا بود بار غمت بر دل بی‌هوش مرا

سوز عشقت ننشاند ز جگر جوش مرا

نگذرد یاد گل و سنبلم اندر خاطر

تا به خاطر بود آن زلف و بناگوش مرا

شربتی تلختر از زهر فراقت باید

تا کند لذت وصل تو فراموش مرا

هر شبم با غم هجران تو سر بر بالین

روزی ار با تو نشد دست در آغوش مرا

بی دهان تو اگر صد قدح نوش دهند

به دهان تو که زهر آید از آن نوش مرا

سعدی اندر کف جلاد غمت می‌گوید

بنده‌ام بنده به کشتن ده و مفروش مرا

خداروشکر...

نوشتن اینجا, باعث میشه ادم از جوی که توشه بیاد بیرون نمیدون جو امروزی که یک جوری مخربه ولی اینجا, حس قدیمی بودن به ادم میده البته برای من..احساس میکنم از خودم دور شدم..خیلی وقت پیش کسی بهم گفته بود اگر خداروشکر...